Okuma keyfini %50’ye varan indirimle katla!

Günümüz dünyasında hızla değişen sosyal, kültürel ve dijital dinamikler, gençlerin dini ve ahlaki gelişimini derinden etkilemektedir. Bu kitap, gençlik döneminde din eğitiminin karşılaştığı zorlukları, ebeveynlerin ve eğitimcilerin bakış açılarıyla ele alarak çözüm önerileri sunmaktadır. Ailede din eğitiminin temel rolü, gençlerin beklentileri ve ergenlik sürecinin dinî algıya etkisi, kitabın merkezinde yer alan konular arasında bulunuyor. Çeşitli akademisyenlerin katkısıyla hazırlanan bu eser, alanında nitelikli bir başvuru kaynağıdır.

"Değişen Dünyada Gençlik ve Din Eğitimi", Atatürk Üniversitesi ev sahipliğinde gerçekleştirilen XIV. Uluslararası Din Görevlileri Sempozyumu’nda sunulan bildirilerin geliştirilmiş halinden oluşmaktadır. Çok yönlü bakış açısıyla akademisyenler, öğretmenler, ebeveynler ve din hizmeti sunan tüm paydaşlar için rehber niteliğindedir. Kitabın tamamı dijital olarak ücretsiz indirilebilir ve herkesin erişimine açık bir kaynak olarak toplumsal katkı sunmaktadır.

"İslamî ilimlerde merkezi bir konumu olan Arapça nahivde “kıyas”ın (asıl/makîsün aleyh, fer‘, illet ve hüküm) tanımı, tarihî serüveni ve türleri bu kitapta sistemli biçimde ele alınıyor. Eser, Sîbeveyhi ve Halîl b. Ahmed’den itibaren gramerin kurulmasında semâʿ ile birlikte kıyasın belirleyici rolünü ortaya koyarken; isti‘mâlî ve nahvî kıyasın kapsamını, illet–şebeh–tard gibi alt türleri ve yöntemin dayandığı klasik kaynakları derli toplu sunuyor. Amaç; Basra ve Kûfe dil ekollerinin neden farklı hükümlere vardığını, özellikle de “makîsun aleyh” seçimi ve illet tespitindeki yaklaşım farklarını tarihî ve metodik bağlamlarıyla görünür kılmak.

İkinci bölümde kıyasın somut gramer başlıklarına nasıl yansıdığı gösteriliyor: âmillerin belirlenmesi, cümlede takdîm–te’hîr, i‘râb; kelime türleri, mu‘rab–mebnî ayrımı, ma‘rife–nekre; bazı fiillerin gayr-i mutasarrıf oluşu ve munsarif/gayr-i munsarif meseleleri… Bulgular, her iki ekolde de kıyasın vazgeçilmez bir yöntem olduğunu; kimi yerlerde semâʿa hatta tercih edildiğini; Basralıların semâʿ konusunda daha titiz davranıp Kûfelilerin özellikle isti‘mâlî kıyası daha geniş kullandığını; buna karşılık nahvî kıyasın iki ekol için de ortak omurga oluşturduğunu ortaya koyuyor. Böylece eser, Basra–Kûfe ayrışmasının kalbinde kıyasın bulunduğunu gösteren derli toplu bir başvuru niteliği kazanıyor.